“Vanwege de intensiteit en de kosten is het voor mij nu geen haalbare kaart”. Zo luidde de korte mail die ik vorige week ontving van een jonge man, die vastloopt in zijn baan.

Een week daarvoor hadden we kennisgemaakt met elkaar. In een intakegesprek bespraken wij zijn studie- en werkleven tot nu toe, zijn huidige werksituatie, en zijn loopbaanvraag. Hij vertelde dat hij heel erg twijfelt of de studierichting waarvoor hij ooit koos, wel zo passend is. En datzelfde gold voor zijn huidige, eerste baan. Een mooie, zinvolle rol in een middelgroot bedrijf. Niks mis mee, zou je zeggen. Maar toch die knagende twijfel. En ja, de vraag stellen is ‘m (deels) beantwoorden…

Ik begrijp precies waar hij op doelde in zijn mail. Want een loopbaantraject is inderdaad intensief. Je legt jezelf onder een loep, komt een keer of acht onder werktijd naar mijn kantoor in Deventer voor de gesprekken, en bent tussendoor nog druk met voorbereiding, huiswerk en reflectie. Achteloos vroeg hij of er ook een mogelijkheid is om de gesprekken ‘s avonds te voeren. En nee, die optie is er niet. Toen kwam de aap uit de mouw: Hij wilde niet dat zijn werkgever ervan zou weten. Lastig, om dan telkens te moeten snipperen. Of een smoes te moeten verzinnen.

We praatten daar een tijdje over door. Want waarom zou je je werkgever niet vertellen dat je aan je eigen ontwikkeling wilt werken? Je loopbaan tegen het licht wil houden om te kijken wat er nog meer in zit? Hoe zou het zijn om, in een goede werkrelatie met je leidinggevende, eerlijk op tafel te leggen dat je wat twijfels hebt?

Ik probeerde hem uit te leggen dat het heel gebruikelijk is om dat wél te doen. Dat dit soort dilemma’s juist tot de kern van goed leidinggeven horen. En dat het getuigt van goed werkgeverschap om loopbaantrajecten voor je medewerkers te faciliteren, in tijd én in geld. Hij zou er nog even over nadenken, en mij laten weten wat de uitkomst was.

En toen dus deze mail. Hij ziet ervan af. Zo jammer. En echt niet alleen voor mij, hoewel ik graag de samenwerking met hem was aangegaan. Maar door je werkgever niet te vertellen hoe je in je werk zit, sluit je ook de weg naar verandering, naar verbetering af. Weet je zeker dat het zo blijft. Weet je zeker dat je werkgever niet gaat meebetalen. Kun je zo’n intensief traject eigenlijk niet organiseren. En ontneem je je leidinggevende de kans om jou te helpen op weg naar meer werkgeluk. Mijn devies: Openheid van jouw kant levert vrijwel altijd begrip op aan de andere kant. En natuurlijk moet je ’t zélf doen, maar het hoeft niet alleen. Samen kom je echt verder.