“Ongelukkig op werk”, dat was de onderwerp-regel van een mail die ik onlangs ontving. De mail was afkomstig van een oud-cliënt die ik een paar jaar geleden in een outplacementtraject heb begeleid. Laten we ‘m in deze blog vanwege de vertrouwelijkheid Piet noemen 😉 De inhoud van zijn bericht was ongeveer als volgt: “……ik worstel al een tijdje met mijn gevoel qua werk. Ik merk steeds meer dat ik voor mijzelf iets wil neerzetten en de vraag is: wat dan/ hoe dan en wanneer dan. Mag ik hier eens met je over sparren tijdens een kopje koffie?”

Natuurlijk mocht dat. We maakten een afspraak, dronken een kop koffie en hadden een goed gesprek over zijn baan, zijn loopbaanwaarden, over erkenning en waardering. Piet werkte intussen als Manager Operations bij een technisch bedrijf. Een mooie baan, goed salaris, mooie klanten en een mooi product. Maar het leiderschap in de organisatie liet nogal te wensen over; zijn leidinggevende had (maakte?) vrijwel geen tijd voor hem, en liet ‘m aan zijn lot over. Piet is als ervaren manager mans genoeg om zijn eigen boontjes te doppen en zijn afdeling te draaien, maar hij houdt erg van samenwerking, van sparren en samen iets neerzetten  – en het ontbreken daarvan maakt hem, zoals hij in zijn mail al aangaf, ongelukkig op zijn werk.

Uit onderzoek blijkt dat 38% van de medewerkers zich niet gelukkig voelt in zijn of haar baan. En maar liefst 21% (dat is meer dan 1 op de vijf medewerkers!) accepteert dat, en gaat niet actief op zoek naar een andere, beter passende werkgever. Realiseer je eens wat dat doet met samenwerking & sfeer in het team, werkplezier, verzuim en resultaten. En met je geluksgevoel, je stemming thuis. In mijn boek “Klein maar fijn, over kleinschaligheid en werkgeluk” uit 2015 beschreef ik al dat “geluk” een mobiel gevoel is; je neemt het mee van huis naar werk en andersom. Datzelfde geldt voor “ongelukkig” zijn.

Piet heeft actie ondernomen. Hij heeft een afspraak met mij gemaakt. Zijn LinkedIn-profiel opnieuw geactualiseerd. Goed nagedacht over zijn waarden; wat vind ik nou écht belangrijk in mijn werk? Een besluit genomen (“tijd voor wat anders!”) en de regie gepakt over zijn situatie en zijn loopbaan. Zijn netwerk geactiveerd. Vacatures gezocht, gesolliciteerd, en onlangs berichtte hij mij dat hij binnenkort gaat starten in een vergelijkbare functie bij een ander bedrijf, in zijn woonplaats nog wel.

Ik heb veel bewondering voor Piet. Hij erkent dat zijn situatie hem ongelukkig maakt, blijft niet hangen in een goedbetaalde baan die ‘m maar matig bevalt, gaat niet bij de pakken neerzitten, maar neemt de verantwoordelijkheid voor zijn eigen werkgeluk. Hij neemt het risico (veranderen zonder risico’s bestaat nou eenmaal niet) en hij investeert – in tijd, moeite en energie. Met een helder, concreet resultaat. Hoe doe jij dat? Welke actie onderneem jij om je werkgeluk waar te maken? Wil je het met me delen?