Wat een feest was het, de afgelopen vier weken. Mijn vriend en ik trokken samen, met alleen onze rugzak en een globaal plan, per openbaar vervoer door Colombia en genoten van de diversiteit in dat bijzondere land. En zoals altijd op reis, valt het me op dat er natuurlijk grote verschillen zijn met onze eigen gewoontes, maar dat er ook veel universeel is op de wereld.

Zo waren we in de laatste week getuige van een inspannend project, dat wij vanaf een zonnig strandje in “standje lui” aanschouwden. Eerst snapten we niet helemaal wat die mannen, die op een rijtje tot hun middel in het water stonden, aan het doen waren. Maar na een tijdje werd het ons duidelijk: ze verplaatsten een aantal enorme keien die in de weg lagen aan de kustlijn, precies daar waar de vissersboten op het droge werden getrokken. Dus die keien moesten weg. En dat ging niet met machines, maar handmatig en met met vereende (spier)krachten. Een succesvol staaltje samenwerking.

Een paar van die grote loeizware zwerfkeien werden stuk voor stuk verplaatst. Allereerst werd zo’n knoeperd, met veel lawaai en gekreun, onder water op een stevig vlot van vier aan elkaar gemaakte palen gehesen. Aan dat vlot zat een lang touw, waarmee ‘t gevaarte met steen en al van rechts naar links onder water door de baai werd getrokken – het zag er uit als een fanatieke touwtrekwedstrijd, waarbij alle deelnemers zich behoorlijk inspanden. En aangekomen op de plaats van bestemming kwam het gevaarlijkste spektakelstuk: de zwerfkei van het vlot af zien te krijgen, en er daarbij voor zorgen dat dat vlot niet als een onder water geduwde badeend omhoog zou ploppen – degene die dat tegen z’n hoofd krijgt, vertelt ‘t waarschijnlijk niet na.

Het ging goed. Een stuk of vier, vijf keien zagen we zo van plaats veranderen. We waren opgelucht dat er geen ongelukken gebeurden, en onder de indruk van de inventiviteit en de samenwerking van dit tijdelijke team. De inspanning, de gezamenlijke verantwoordelijkheid voor het resultaat maar óók voor de veiligheid van de teamleden, de taakverdeling en het leiderschap leken allemaal als vanzelfsprekend en heel natuurlijk tot stand te komen. Hele managementboeken zijn er volgeschreven over de randvoorwaarden voor succesvolle teams; een duidelijk gezamenlijk doel hebben, vertrouwen in elkaar, alle talenten gebruiken, helder en aanvaard leiderschap, toewerken naar een gezamenlijk resultaat – om maar ‘s een paar klassiekers te noemen. Het leek er allemaal zomaar te zijn, daar aan die Colombiaanse kust. Prachtig. En universeel, kennelijk!