Sinds een tijdje begeleid ik een team van een technische organisatie in het Noorden van het land. De aanleiding is een bedrijfsongeval dat daar eind vorig jaar plaatsvond. Het ongeval heeft gelukkig geen blijvend letsel veroorzaakt bij de betrokken medewerkers, maar dat bleek meer geluk dan wijsheid. Mazzel, zou je kunnen zeggen.

Na onderzoek door de arbeidsinspectie bleek het ongeval samen te hangen met slechte toepassing van veiligheidsvoorschriften. De medewerkers kennen die voorschriften trouwens prima. Op grote borden overal in het bedrijf staan ze, voorzien van pictogrammen; veiligheidsschoenen aan, helm op, dat soort werk. Toch doet niet iedereen dat consequent. Medewerkers willen niet voor “watje” worden uitgemaakt door hun collega’s en spreken elkaar niet aan, de manager is hartstikke druk dus ziet niet alles én vertrouwt erop dat zijn medewerkers de voorschriften toepassen. De directie ondernam na de rapportage van de arbeidsinspectie actie en gaf mij de opdracht om dit team, de individuele teamleden en de manager te coachen in persoonlijk leiderschap en communicatie.

Inmiddels heb ik iedereen gesproken. De eerste coachgesprekken zijn gaande, en we zijn bezig met een serie teamgesprekken en workshops over vertrouwen, verantwoordelijkheid, communicatie en feedback. En wat is de rode draad? De teamleden beschuldigden de directie. De directie is verantwoordelijk voor een veilige werkomgeving, zo zeggen ze. Is ook zo natuurlijk, maar die verantwoordelijkheid is wel tweezijdig. Een enkeling “eist zelfs excuses van de directie”. Maar hoe zit het met jouw persoonlijk leiderschap? Want wie heeft hier de veiligheidsvoorschriften aan z’n laars gelapt? En hoe zou de directie moeten weten dat jij excuses verwacht, als je dat zelf niet bespreekbaar maakt? Wat heb jij nodig om dat gesprek aan te gaan, zodat er weer contact gemaakt wordt en er onderlinge openheid en begrip kunnen ontstaan? Hoe neem jij je eigen aandeel in deze situatie, en wat draag jij bij aan verbetering in de toekomst?

Boeiende thema’s, waarover ik met dit team in gesprek & aan het werk ben. Je uitspreken blijkt lastig. Elkaar aanspreken ook. En toch moet het, om prettig en veilig te kunnen werken. Oud gedrag is bovendien hardnekkig, mensen zijn immers gewoontedieren. Maar we komen er wel. In ieders belang.