Daar zat ze, medewerkster Facilities bij een klein museum. Onderuitgezakt, ’n baggy spijkerbroek en een hoodie aan (nog net de capuchon niet op), alert en relaxed. We spraken elkaar op haar werkplek. Omdat ik het team waarin zij werkt ga begeleiden in communicatie en samenwerking. Omdat haar leidinggevende graag meer eigenaarschap in het team zou willen. Omdat ik haar daarom, net als haar collega’s, graag vooraf een beetje wil leren kennen en ook van haar wil horen wat er speelt.

Laten we haar voor dit blog Eline noemen. Eline is relaxed en serieus, en draagt het museum een warm hart toe. Ze is net 30 jaar en werkt er al een tijdje; eerst als vrijwilligster, en inmiddels alweer een aantal jaren als betaalde kracht voor een dag of drie in de week. Ze is verantwoordelijk voor een goed verloop van de exposities. Ze maakt afspraken met de kunstenaars, bewaakt die, regelt de tentoonstellingen en de materialen die daarvoor nodig zijn, zorgt dat de zalen, verlichting en vitrines in orde zijn en dat ‘t er mooi uit ziet. Achter de schermen is ze op haar gemak, en is ze van onschatbare waarde. En voor de schermen? Ach, daar komt Eline liever niet.

Eline vindt dat het allemaal prima gaat op haar werk. Haar manager nodigt haar en de rest van het team regelmatig uit voor meedenk-sessies, maar daar heeft zij niet zoveel zin in, het hoeft voor haar niet. Ik betrapte mezelf op de gedachte “nou nou, een beetje meer betrokkenheid kan geen kwaad”, maar hield die in. Want Eline vertelde verder. Ze bleek heel goed te weten waar haar talent ligt: In het regelen en organiseren achter de schermen. Daar is ze trots op en ze heeft besloten dat dát is waar ze op focust: Dát dus héél goed doen. Haar eigen talent optimaal inzetten, en zich niet laten afleiden (zoals ze het zelf noemde) door de randzaken, beleid, lange termijnvisie en plannenmakerij. Daar zijn anderen beter in. En Eline neemt het hoe het komt en past zich daaraan geruisloos, vrolijk en zonder mokken aan. Want, zei ze, ik kan wel allerlei plannen maken maar “je weet nooit wat het leven je brengt”. Go with the flow.

Een mooie eye-opener! Want hoezeer zijn we wel niet gewend aan het organiseren van inspraak? Waarbij we verwachten dat alle teamleden de wens en het vermogen hebben om input te leveren en mee te denken over van alles en nog wat. Want we denken zomaar dat iedereen dat wil, die mede-verantwoordelijkheid. En waarbij we veelal de neiging hebben om zij die wat minder actief meedoen, te bestempelen als “weinig gemotiveerd”, “karhangers” en wat dies meer zij. Maar de Elines van deze wereld leren mij dat je ook kunt kiezen voor “schoenmaker, blijf bij je leest”. Trots & bevlogen je talent optimaal inzetten, en verder niet. Misschien niet zo hip. Beetje ouderwets zelfs. Maar wel heel steady en betrouwbaar. En daarom van grote waarde.

Wat een mooie les kreeg ik, van Eline. Ik kan niet wachten om met haar en haar teamleden aan de slag te gaan.