Onlangs belde ze, mijn loopbaancliënt die afgelopen zomer startte met een loopbaantraject. Ze werkt bij een grote verzekeraar in een adviesfunctie, en weet dat die baan op termijn behoorlijk gaat veranderen – en mogelijk verdwijnt. Om dat voor te zijn begon ze bijtijds met een oriëntatie op ander werk. Maar zoals dat soms gaat, kwamen er andere zaken in haar leven voorbij; een partner met een burn-out en een zoon met gameproblemen. Ze zette in het najaar haar traject tijdelijk on hold. Tot dat telefoontje.

We maakten weer een afspraak en ontmoetten elkaar afgelopen week. Ze vertelde dat ook zij inmiddels was uitgevallen. De paniek had toegeslagen, en haar lamgelegd. Haar perfectionisme stak de kop op, met als gevolg dat ze aan alles (en vooral zichzelf, en haar vakbekwaamheid) twijfelde. Malen over een onduidelijke toekomst, en ondoordachte acties om die duidelijkheid te creëren als gevolg. Wat niet werkt, natuurlijk. Dat snapte ze zelf ook wel. Ons gesprek was dan ook (nog) geen hervatting van het traject, maar vooral bedoeld om even op te lijnen. Stilstaan bij wat er gaande is, verdere achteruitgang voorkomen, en misschien een klein stapje vooruit te kunnen zetten op weg naar herstel. Belangrijk detail: Haar partner is inmiddels weer aan het werk, en voor hun zoon is professionele ondersteuning ingevlogen – ook dat gaat langzaam weer de goede kant op.

We spraken over haar perfectionisme en ik herhaalde mijn mantra: “Goed is beter dan perfect”. We bespraken de verschillende manieren en technieken die er zijn om je zelfvertrouwen te laten groeien. We stonden stil bij het verschil tussen “feelings” en “facts”. Hoeveel fouten maakt zij, als ervaren adviseur, nou écht? En vlieg je daarom dan ook onmiddellijk de laan uit? Het antwoord laat zich raden. Wist ze zelf ook wel, natuurlijk. We maakten op een flipover een samenvatting van wat ze wil behouden, en wat ze los wil laten. We onderzochten de mogelijkheden van een tussenweg tussen totale uitval en 100% werken; wat is voor jou werkbaar en haalbaar zonder helemaal van je werk te verdwijnen?

Na anderhalf uur keek ze me opgelucht aan. “Fijn om weer even met jou te kunnen praten, je kent me inmiddels goed genoeg en hebt toch voldoende afstand. Ik voel me gerustgesteld en kan wel weer verder”. Ons gesprek was afgelopen. Ons loopbaantraject is dat nog niet. Maar dat komt wel weer, op het moment dat zij daar klaar voor is en ze zich weer bij me meldt. Daar heb ik alle vertrouwen in.