Jong is ze nog. Binnenkort wordt ze 24 jaar. Mijn cliënte die ik sinds kort mag coachen. En stoer. Een stoere Friezin, die eind vorig jaar voor de liefde van Friesland naar de Veluwe is verhuisd. Zo ongeveer álles in haar leven is nieuw; voor het eerst samenwonen, een andere baan, een onbekende woonomgeving waar ze nog niemand kende; ze doet ’t toch maar mooi.

Begin dit jaar is ze gaan werken bij een technische groothandel als secretaresse. Haar eerste echte baan in een voor haar nieuwe branche. Een mannenwereld. En ze staat haar mannetje wel. Maar toch, maar toch. Ze is een stoere meid, maar met ’n klein hartje. Gewend om mee te dollen met de mannen, om ongemak weg te lachen. De gunfactor, weetjewel. En een keiharde werker ook. Maar hoe lang houd je dat vol? Haar leidinggevende, die al een tijdje langer meeloopt in het leven, gunt haar een coach. Heeft ‘ie zelf ook gedaan, vertelde hij haar. En hij heeft er veel aan gehad. Dus ach, waarom niet? En dus meldde Anneloes, zoals ik haar voor dit blog noem, zich bij mij. Een echte coachvraag? Die had ze eigenlijk niet. Want alles ging toch goed?

Al in ons eerste gesprek na de intake kwam er steeds meer op tafel. Dat het toch wel heel erg veel was, al dat werk bij de groothandel. Dat er wel heel gemakkelijk nóg meer klussen bij haar werden belegd. Dat haar werkplek, zo vlak bij de ingang, wel erg onrustig was met al die binnenvallende collega’s die hun verhaal bij haar kwijt wilden. Dat ze zich daardoor slecht kon concentreren, en bang was om daardoor fouten te maken. Want dat wil ze niet, fouten maken in haar nieuwe baan. En “nee” zeggen? Nee, dat wil ze ook niet.

En toch is ’t precies dát wat ze te leren heeft. Uitvinden wat zij zelf belangrijk vindt. Wat zij wel en niet wil. Daar helder over zijn naar anderen. Haar grenzen ontdekken, aangeven én bewaken. Want hoe nieuw en moeilijk het ook kan zijn om anderen te vertellen waar jouw grenzen liggen, dat is niet genoeg. Je zult ze echt zelf moeten bewaken. Dus: vertellen dat je er voorlopig niet aan toe komt als er weer een project bij komt. Eerlijk zeggen dat je nu even geen tijd hebt om andermans’ verhaal aan te horen. Rustig de deur van je kamer een uurtje sluiten, ook al is dat niet echt de bedrijfscultuur. Voorstellen dat je een ochtend thuis gaat werken om die klus ongestoord te kunnen afronden. Duidelijkheid en vriendelijkheid gaan heel goed samen. En toch af en toe een foutje? Ach, waar gehakt wordt….

Trouwens, al pratend ontdekte Anneloes dat haar vriend eigenlijk ook zo met haar omgaat. Z’n eigen gang gaat, en weinig rekening houdt met haar. Met haar behoefte om een nieuwe vriendenkring op te bouwen. Om af en toe een zaterdag in Friesland door te brengen. Om haar vriendinnen in hun nieuwe huis te ontvangen, en dat hij daar niet altijd welkom bij is. En dat hij best ’s wat vaker de vaatwasser zou kunnen uitruimen. Heeft ze hem nog nooit gevraagd, overigens. Mmm…  dit lijkt een rode draad…

Jong en stoer is ze, deze Anneloes. Ze wil en gaat nog heel veel leren. En ze is stoer genoeg om al dat nieuws ook uit te proberen. Zodat ze het zich eigen gaat maken. Wat milder wordt naar zichzelf, wat vaker “nee” zegt, en af en toe een fout maakt. En nóg meer haar mannetje gaat staan. En haar vrouwtje. En daar wordt zowel op haar werk als thuis iedereen beter van!