“Eigenlijk zou ik vandaag wel om 14:00 uur willen stoppen met werken. Maar ja, dan ligt er nog zoveel en ga ik het hele weekend denken aan die berg werk die maandag op me ligt te wachten” – zo verzuchtte mijn plichtsgetrouwe cliënt onlangs, in het coachgesprek dat we op een vrijdagmorgen voerden.

Ze is manager van een groot team, geeft direct leiding aan 35 medewerkers. Hartstikke druk, vrijwel geen ondersteuning, een keiharde werker en een “allesdoener”. Toevallig kwam eerder in hetzelfde gesprek aan de orde dat haar leidinggevende een lang weekend weg was. Lekker met vrienden een paar dagen op stap, citytripje, je kent het wel. Heerlijk, en goed voor het moreel. Ff afstand nemen en opladen. Ja, hij wel….

Ik vroeg haar wat het verschil zou zijn. Wat er precies zou blijven liggen in die pakweg twee uurtjes. Hoeveel schade dat zou aanrichten aan het werk, welk negatief effect dat op het resultaat zou hebben. Ze moest er ’n beetje om lachen. Een echt antwoord kwam er niet.

Daarna vroeg ik haar wat ze dan zou gaan doen, als ze zichzelf wél die paar uurtjes op deze vrijdagmiddag zou gunnen. Met een boek op de bank? De stad in? Naar de sportschool? Of lekker badderen misschien? Opnieuw lachte ze, maar nu anders. Verlangend. “Naar buiten!” zei ze. Het was geen mooi weer die vrijdag, het waaide en miezerde. “Geeft niks”, zei ze; “regenjas aan, capuchon op, het bos in en lekker uitwaaien. Heerlijk lijkt me dat!”.

Tot slot spraken we over de berg werk die haar het weekend zou achtervolgen. Over loslaten, afstand nemen en opladen. Waar weekends onder meer voor bedoeld zijn, toch? En over delegeren, prioriteren, inzichtelijk maken waar de bottleneck precies zit, en de noodklok luiden. Bij haar manager, volgende week, als hij weer uitgerust en wel terug is van zijn weekendje weg. Wat op zich alweer een mooie oefening voor haar wordt; om hulp vragen is niet iets wat zij makkelijk doet.

Ik kon het niet laten om haar in de loop van de middag een app’je te sturen: “waar ben je nu?” Na een tijdje kreeg ik antwoord: een foto van een druilerig bos. Met een smiley erbij, dat wel. Zo knap, hoe snel ze de knop omzette!

Opladen, hoe doe jij dat? Vind je het ook zo moeilijk om af en toe de boel de boel te laten en voor jezelf te kiezen? Of lukt je dat wel, en in dat geval: Hoe heb jij dat geleerd? Ik zou het leuk vinden om dat van je te horen. Je reactie kun je hier achterlaten. Dankjewel!