“Het ontroert me zelfs, als ik het zo zie”, zei hij. En hij was even stil.

Tegenover me aan mijn spreektafel zat Tom, mijn cliënt, begin 50, en sinds 4 jaar werkzaam als pakketbezorger. Hij aanvaardde deze baan nadat hij min-of-meer berooid terug kwam uit het buitenland, in Coronatijd. Een prima manier om brood op de plank te krijgen, niks mis mee. Behalve dan dat hij veel meer, en anders, in zijn mars heeft. Hij is bezorgd over onze maatschappij en wil graag wat betekenen voor de wereld. Tom is een belezen, bereisde en maatschappelijk geëngageerde man. Ik zou ‘m zelfs “erudiet” noemen. Maar doordat zijn leven wat grillig verliep heeft hij geen enkel diploma om dat te ondersteunen. En dat maakt hem onzeker over zijn kansen op de arbeidsmarkt.

We deden een oefening om zijn competenties in beeld te krijgen. Ter voorbereiding op ons gesprek koos Tom uit zijn vorige banen drie concrete situaties, waarin hij zijn competenties heeft gebruikt. Hier op kantoor vertelde hij me wat meer over deze situaties; wat zijn taak daarin was, welke acties hij precies heeft ondernomen in die situaties, en met welk resultaat. Daarop reflecteerden we vervolgens. En ja, de oplettende lezer ziet ’t al: Een klassieke STARR-methode dus!

Altijd als ik deze oefening met cliënten doe, prik ik met een spreekwoordelijk pincetje in hun verhalen. Ik haal er alle details uit, en “notuleer” zo al hun kennis, persoonlijke eigenschappen, vaardigheden en motivatie & drijfveren op een flipover. Die vult zich zo met van alles en nog wat; en dat draag jij dus allemaal bij je! Regelmatig vallen mensen dan eventjes stil. Zo vaak zijn we ons onbewust van al onze talenten en bekwaamheden…

Zo ook Tom, die dacht dat hij zonder diploma’s niks voorstelt. Die dacht dat al zijn uiteenlopende baantjes, zijn verblijf in het buitenland, zijn enorme veerkracht en zijn heldere visie op de wereld niks waard zijn. Laten we eerlijk zijn: een diploma helpt. En een cv zonder gaten ook. Maar trots zijn op wie & wat je bent, helpt zeker ook. En ik snap zijn ontroering daarom wel. Opeens die lange lijst zien, dat is ook niet niks.

De komende gesprekken werken we aan het omzetten van zijn ontroering naar trots en eigenaarschap. Zodat Tom’s competenties onder zijn huid gaan zitten, en hij ze ook echt gaat uitdragen. En ze kan gaan koppelen aan functies en rollen waar ze van pas kunnen komen. Dat gaat helpen. Want als je zelf gelooft in je eigen kunnen, overtuig je een werkgever ook beter.