Veel van mijn coachees lopen aan tegen onzekerheid, bescheidenheid, houden zich onbewust klein en/of horen in hun omgeving, of van hun leidinggevende, dat ze zich wat beter zouden moeten profileren in hun team, in netwerken of in hun bedrijf. Ook als je op zoek wilt naar ander werk, helpt het niet als je té bescheiden bent. En al met al wordt er daarom hier aan mijn spreektafel regelmatig hard gewerkt aan het ontwikkelen van zelfvertrouwen en eigenwaarde.

Vaak wijs ik mijn cliënten op onderstaand gedicht uit 1989 van Marianne Williamson, “Our deepest fear”. Het is zeker niet nieuw, mogelijk ken je het al lang. Het is vooral bekend geworden nadat Nelson Mandela het in 1994 in zijn rede voordroeg. Vrijwel altijd zijn mensen onder de indruk van de tekst, en hebben ze er veel aan. Onlangs kreeg ik dat nog terug van een loopbaancliënt aan wie ik het had gemaild; het had haar aan het denken gezet over haar eigen bescheidenheid. Daarom deel ik deze week graag de Nederlandse vertaling met je in mijn wekelijkse woensdagblog:

“Onze grootste angst is niet dat we onvolmaakt zijn,
onze grootste angst is dat we mateloos krachtig zijn.
Het is ons licht, niet onze schaduw, die ons het meest beangstigt.
We vragen onszelf: Wie ben ik om briljant, prachtig, talentvol en fantastisch te zijn?
Maar wie ben jij om dat niet te zijn!

 Je onbelangrijk voordoen bewijst de wereld geen dienst.
Er is niets verlichts aan je klein te maken,
opdat andere mensen zich bij jou niet onzeker zullen voelen

Wij zijn allemaal bedoeld om te stralen als kinderen.
We zijn geboren om de glorie van het allerhoogste dat in ons is te openbaren.
Die is niet in sommigen van ons: die is in iedereen!

En als wij ons licht laten stralen,
geven wij onbewust andere mensen toestemming om hetzelfde te doen.
Als wij van onze eigen angsten bevrijd zijn,
bevrijdt onze aanwezigheid vanzelf anderen”.

Doe er je voordeel mee….  😉