Piepend, krakend en steunend zette ik me aan mijn schrijftafel. Terwijl ik zo houd van schrijven en van taal! Maar deze keer moet mijn schrijfwerk in een format passen. Moet het écht hout snijden en kloppen. Wordt het getoetst en beoordeeld door een heuse commissie, die er een oordeel aan verbindt; mag ik ook na 30 april volgend jaar nog de beschermde titel “Register Loopbaanprofessional” voeren?

Re-certificeren, elke vier jaar moeten wij als loopbaanprofessionals dat. En dat is een goede zaak natuurlijk. Er zijn al te veel “zelfbenoemde” coaches wiens vakmanschap nooit objectief en extern bekeken wordt. Vaak denk ik aan een uitspraak van Ben Tiggelaar, jaren geleden, die ooit zei: ”Als je aan de slag gaat met de psyche van mensen, moet je dat toch wel evidence based doen!” en daarmee ben ik het hartgrondig eens. Maar toch, die re-certificering; ik vind het een ding.

Wat houdt het nou allemaal in, die re-certificering? Wat moeten we allemaal aantonen, doen, beheersen voordat we onze plek in het Register mogen (blijven) bezetten? Een korte bloemlezing: voldoen aan het Beroepsprofiel, het Toetsingskader en de Gedragscode. Genoeg PE-punten verzamelen (75), door het volgen van opleidingen, deelnemen aan intervisie en werkgroepen. Verplichte E-learnings volgen over Loopbaantheorie en Methodisch werken, en middels het uitwerken van twee reflectieopdrachten laten zien hoe je die in je werkaanpak toepast. Dan nog een reflectieverslag over een gesprek, een actueel CV en een ontwikkelplan – daarmee is het portfolio gereed en mag je de titel, als het hele spul voldoet aan de criteria, weer voor vier jaar dragen en het bijbehorende keurmerk voeren. Heel veel werk, dus.

En toch…. Als ik het zo allemaal opschrijf en terug lees, maakt het me ook trots. Tenslotte heb ik een prachtig vak, en dat betekent ook dat je ’t niet cadeau krijgt. Al sinds 2011 ben ik gecertificeerd, dus waarom zou het nu niet lukken? En als ik eenmaal aan het schrijven ben, overleg met mijn groepje vakgenoten, hun feedback krijg en verwerk en telkens weer een stukje opschiet met mijn portfolio, realiseer ik me dat opnieuw. Veel werk, inderdaad. Maar eigenlijk is de hele re-certificering een boeiende reis door de afgelopen vier werk-jaren. En dat beloond te zien, straks, met een vers certificaat en een verlengde inschrijving in het Noloc-Register, is het helemaal waard!