“Ik heb je nú nodig…!” Ze huilde bijna. Er was een misverstand geweest over het tijdstip van onze afspraak, waardoor ze voor een dichte deur stond. Ik was net vertrokken van kantoor, in de veronderstelling dat ze de afspraak was vergeten, toen ze me belde. Leuke slimme vrouw, begin veertig, manager in de zorg, vast van plan om een nieuwe loopbaan als zelfstandig consultant op te pakken. Dat was haar vaste besluit naar aanleiding van het loopbaantraject dat ze vorig jaar bij mij volgde. Alles goed onderzocht en grondig voorbereid, zowel haar eigen drijfveren en kwaliteiten als haar aanbod, de externe markt, haar aanpak om opdrachten te verwerven, goed nagedacht over het solistische werken als ‘eigen baas’ – en alle seinen stonden op groen. Maar toch.

Een paar maanden geleden rondde zij haar loopbaantraject bij mij af, en onlangs belde ze me voor nog een extra afspraak. Het was er nog steeds niet van gekomen om ook écht te gaan beginnen, en daar wilde ze met me over praten.

“Ik heb je nú nodig…!”. Dus ik stapte weer in de auto en reed terug naar kantoor. Daar trof ik mijn oud-cliënt in tranen. Zitten, thee, tissues, tot rust komen, en in gesprek. Al snel kwam de aap uit de mouw. Een collega-manager had die ochtend zijn baan opgezegd. Hij gaat starten als zelfstandig interimmanager. Hij had de knoop doorgehakt, geeft uitvoering aan z’n plannen en dromen en volgt zijn hart. Hij wel. Die had ze niet aan zien komen toen ze mij belde voor de extra afspraak. En tja, dat triggerde natuurlijk wel iets….

We spraken over obstakels en drempels. Over belemmerende overtuigingen, die ons kunnen afhouden van dat wat ze zó graag zouden willen. We pelden ze samen af. Over het fluwelen kussen waarop we zo lekker comfortabel kunnen zitten, dat ervan opstaan té eng lijkt. Over het “laboratorium” waar we van alles kunnen testen, analyseren, voorbereiden, zodat we nog maar niet écht in actie hoeven te komen. Want het is ook eng, spannend, onvoorspelbaar – die andere baan, eigen onderneming, onbekende weg. Toch is dat de enige manier: Nadat je je eigen wensen en je potentieel goed hebt onderzocht, bent gaan geloven in je aanbod aan de markt (ja, dat kan ook de arbeidsmarkt zijn) en de contouren van je aanpak helder zijn, is het een kwestie van doen. Van gaan. Gewoon starten. Het kristalliseert zich werkenderweg wel uit.

De wijsheid “volg je hart, want dat klopt” is niet voor niets op een tegeltje beland. Volg jij je hart?