“Werk je vandaag?” – app’te hij me op 2 januari van dit jaar. Nee dus…. ik smokkel er namelijk altijd nog één dagje bij na de jaarwisseling. Maar op 3 januari belden we met elkaar. Deze ervaren HR-adviseur, al bij twee verschillende werkgevers een trouwe opdrachtgever van me. Laten we hem in deze blog Peter noemen.
Peter werkte jarenlang bij een technisch bedrijf. Maakte anderhalf jaar geleden de overstap naar de zorg, maar ontdekte daar dat hij niet kon wennen aan de lange lijnen en beslissingstermijnen en krappe budgetten. Hij bleef daar maar kort, en begon vorig najaar vol enthousiasme bij een ander bedrijf, opnieuw in de techniek. Een nog niet bestaande functie, eenmanspost; kortom alle ruimte om er wat van te maken. Dacht hij. Want de praktijk bleek weerbarstiger; een directeur die zich nauwelijks liet zien, en een controller die alles (lees: alles!) tot €-tekens terugbracht en de menselijke maat vergat. Peter voelde aan alles dat hij in deze omgeving niet tot z’n recht zou komen, en besloot al na een paar maanden open kaart te spelen en weer te vertrekken bij dit bedrijf. Zonder al een andere baan te hebben.
We maakten een afspraak om bij te praten, en om dieper in te gaan op zijn loopbaanvraag. “Ik wil niet voor de derde keer miskleunen”, zei Peter. “Wat past er nou écht bij me? En hoe kom ik er achter of een functie écht zo aantrekkelijk is als in de vacaturetekst staat?”. Zo raakten we aan de praat over wat hij in een werkgever terug wil zien. Over dat hij een beetje kopschuw is geworden, door twee van deze ervaringen. Over wat hij zelf wil brengen in een baan, en waar hij zich mee wil bezighouden. Wat zijn, kortom, je belangrijkste kernwaarden in het leven? En op welke manier zou je willen dat je die terugvindt in je baan? Waaraan wil je, uitzoomend en kijkend naar het grotere geheel, bijdragen?
Lastige vragen, die je niet zomaar eventjes beantwoordt. Ook niet als je al een half leven in het HR-veld werkt. Iets met loodgieters en lekkende kranen…. 😉
Hij ging de deur uit met lees- en nadenkwerk als huiswerkopdracht voor onze volgende afspraak. En heeft deze week al twee sollicitatiegesprekken, waar hij ongetwijfeld met andere vragen aan tafel zit dan voorheen. Sowieso omdat hij niet meer zomaar, op basis van een paar gesprekken, “ja of nee” gaat zeggen tegen een aanbod. In deze krappe arbeidsmarkt wordt het namelijk steeds gewoner om eerst eens een half dagje mee te draaien. Eens aan te sluiten bij het laatste uurtje van een teamvergadering. Of om een kop koffie te drinken met een medewerker, voordat je besluit of je wel wilt solliciteren. Alles om eerst een beetje sfeer te proeven, te voelen of je er past.
Ik kijk uit naar ons volgende gesprek, over twee weken. Naar zijn ervaringen in de twee sollicitatiegesprekken. Naar zijn inzichten naar aanleiding van het huiswerk. En vooral naar Peter’s belangrijkste waarden in werk. Want gaat het daar uiteindelijk niet om, in werk?